Sus, kimseler duymasın.

Duymasın ölürüm ha.

Aydım yarı gecede

Yeşil bir yağmur sonra...

Yağıyor yeşil.

En uzak, o adsız ve kimselersiz,

O yitik yıldızlarda duyuyor musun?

Bir stradivarius inler kendi kendine,

Yayı, reçinesi, köprüsü yeşil.

Önce bendim diyor ve sonra benim...

Ölümsüz, güzel ve çetin.

Ezgisidir dolasan bütün evreni,

Bilinen, bilinmeyen ıssızlıkları.

Canımı, tüylerimi sarmada simdi

Kendi rüzgarıyla vurgun...

Sarıyor yeşil.

Rüya, bütün çektiğimiz

Rüya kahrım, rüya zindan.

Nasıl da yılları buldu,

Bir mısra boyu maceram...

Bilmezler nasıl aradık birbirimizi,

Bilmezler nasıl sevdik,

İki yitik hasret,

İki parça can.

Çatladı yüreği çakmaktaşının,

Ağlıyor gök kuşaklarının serinliğinde

Cağlardır boğulmuş bir su...

Ağlıyor yeşil.

Yivlerinde yeşil güller fışkırmış,

Susmuş bütün namlular...

Susmuş dağ,

Susmuş deniz.

Dünya mışıl-mışıl,

Uykular derin,

Yılan su getirir yavru serçeye,

Kısır kadın, maviş bir kız doğurmuş.

Memeleri bereketli ve serin...

Sağıyor yeşil.

Aydım yarı gecede,

Neron, çocuk kitaplarında çirkin bir surat,

Ve Sezarsa, bir ad yıkıntılarda.

Ama hançer taşı sanki

Koca Kartaca!

Hani, kibrit suyu vermişlerdi üstüne

Bak nasıl alıyor, yiğit,

Binlerce yıl da sonra

Alıyor yeşil.

Vurur dağın dorugundan

Atmacamın çalkara,

Yalın gölgesi.

Kuş vurmaz, tansan almaz,

Ama aç, azgın

Köpek balıklarıydı parcaladığı

Bak, Tiber saygılı, suskun.

Bak nilüfer dizisi zinciri.

Bunlar bukağısı, kolbağlarıdır,

Cihanın ilk umudu, ilk sevgilisi,

Ve ilk gerillası Spartakus`un.

Susuyor yeşil.

Sus, kimseler duymasın,

Duymasın, ölürüm ha.

Aymışam yarı gece,

Seni bulmuşam sonra.

Seni, kaburgamın altın parçası.

Seni, dişlerinde elma kokusu.

Bir daha hangi ana doğurur bizi?

Ruhum...

Mısra çekiyorum, haberin olsun

Çarşıların en kücük meyhanesi bu,

Saçları yüzümde kardeş, çocuksu.

Derimizin altında o ölum namussuzu...

Ve Ahmedin işi ilk rastgidişi.

İlktir dost elinin hançersizliği...

Ağlıyor yeşil.

Ahmed ARİF